'Mijn zoontje stierf in zijn vorige leven in de oorlog'

Vorige levens hebben soms veel invloed op kinderen. Zo ook op het leven van dit jongetje.

'Mijn zoontje stierf in zijn vorig leven tijdens de invasie in de Tweede Wereldoorlog. Zijn vliegtuig was geraakt en ze landen op de ‘verkeerde’ plaats. Hij werd door zijn maten het vliegtuig uitgeholpen, maar werd even later alsnog in zijn buik geschoten en overleed vrijwel onmiddelijk. Hij en vele van zijn maten zijn nu begraven in Frankrijk.'

Het klinkt misschien wat eng, dit verhaal. Maar toch is het waar gebeurd. Waar veel kinderen hun vorige leven goed hebben afgesloten en in dit leven kunnen ‘zijn’, was dit voor mijn zoontje anders.  Al vanaf zijn geboorte was het duidelijk dat er iets ‘was’. Hij huilde veel, raakte snel in paniek als mensen aan zijn lichaam kwamen, kon slecht omgaan met pijn, had veel moeite met verantwoordelijkheid en had een focus op sterren (later bleek dat dit met de Jodenster te maken heeft, hij was zelf waarschijnlijk Joods) en een focus op vechten, schieten en voertuigen.

Dit samen maakte dat hij een slechte start had in dit leven. Veel huilen, depressief lijken, niets zelf durven doen en totaal van slag raken door pijn. Hij was, zoals mensen dat noemen, een moeilijk kind. 

Na 2 jaar kwam er een kleine verandering. Hij begon te praten en had het vaak over zijn vorige moeder, een andere vader, de boerderij. Ook benoemde hij vaak dat als hij dood ging, dat hij dan weer een baby werd. Soms noemde hij zichzelf ‘de vorige Siep’.  Zijn gedrag veranderde langzaam. Hij huilde steeds minder en zijn focus voor sterren verdween, maar de andere dingen bleven. 

Tot onze vakantie in Normandië. Hij was toen 4,5 jaar en ik besloot lastminute met de kinderen naar Normandie te gaan. Even een weekje weg. Toen ik de kinderen vertelde dat we naar Normandie gingen, begon hij Mont Saint Michel te tekenen. Zelf had ik het plaatje van dit eilandje die week voor het eerst gezien. Hij kon niet weten dat dat er was. Dit was het eerste teken dat deze vakantie heel bijzonder zou worden.

Tijdens ons verblijf was er een dag dat we wat rond wilde rijden in de omgeving. We kwamen bij toeval bij een militair museum terecht. Dit bezoek zou veel veranderen. Mijn zoontje werd heel enthousiast toen hij binnen kwam. Hij sleurde mij letterlijk door het museum heen. Hij wilde alles zien, de foto’s van mensen, de toestellen die er stonden.

We kwamen bij een kleine tentoonstelling waar ze lieten zien hoe diverse dingen werden gedropt vanuit het vliegtuig. Ieder pakket had een andere kleur. In een lange tekst stond in het Engels uitgelegd wat de verschillen waren. Mijn zoontje vertelde het al voordat ik tijd had om te lezen: ‘mama, dit is een accu.’ ‘Kijk mama, dit is een telefoon (was een communicatiemiddel). Ik besefte dat hij dit wist uit zijn vorige leven. Hij kon immers nog niet lezen. Later trok hij mij mee naar een vliegtuig dat er stond. Er was een etalagepop in geplaatst, zodat we een idee kregen hoe de militairen destijds in het vliegtuig zaten. Mijn zoontje stond een tijd te kijken en zei toen tegen mij: ‘ kijk mama, één iemand heeft het maar overleefd.’

Pas toen we op de begraafplaats waren, kon hij zijn verhaal vertellen. Hij was aan het rouwen bij het graf van zijn vrienden. Hij vertelde dat zijn vliegtuig gewond was geraakt en zijn maat (aan wiens graf hij op dat moment stond), had hem eruit gehaald. Hij was hem heel dankbaar. Hij vertelde mij dat hij vond dat het zijn verantwoordelijkheid was om het vliegtuig goed te laten landen en dat hij had gefaald. Hij voelde zich verantwoordelijk voor de dood van zo veel mensen. 

Voor mij vielen veel vragen op zijn plaats: zijn moeite met verantwoordelijkheden, die zich vertaalde in het letterlijk niets willen doen. Zijn moeite met pijn in zijn lichaam, ik begreep toen pas dat hij iedere keer bang was om dood te gaan. Zijn focus op sterren, die hem deden denken aan de Jodenster, zijn focus op vechten en schieten, hij is immers strijdend ten onder gegaan. Het was het laatste wat hij deed, waarin hij getraind was.  Zijn depressieve gedrag was een gevolg van zijn eigen overtuiging dat hij verantwoordelijk was voor de dood van zo veel mensen.  

We zijn 1,5 uur op de begraafplaats geweest. Hij heeft 1,5 uur gerouwd, grafstenen geknuffeld, op de graven gelegen, gehuild en verteld hoe veel hij van zijn maten hield. Na deze 1,5 uur is hij anders. Er is een last van zijn schouders gevallen. Hij had nu immers gezien dat we weer in vrede leven en alle mensen die daar toen met ons aanwezig waren hem enorm dankbaar zijn.